Een avontuurlijke volleybalwedstrijd!

Het was weer zo'n typische volleybalavond, waarbij de spanning en opwinding niet alleen op het veld, maar ook in de kleedkamer voelbaar was. Gisterenavond begaven wij ons naar Purmerend voor een uitwedstrijd die, laten we eerlijk zijn, onvergetelijk zou worden. En ja jullie raden het al: we keerden huiswaarts met de overwinning, anders zouden jullie dit stukje niet lezen!

Om 19:00 uur stonden we paraat, klaar om de uitdaging aan te gaan. Voor de meesten van ons was dit tijdstip een serieuze test van onze tijdbeheersing, maar tot ons aller opluchting waren we allemaal op tijd aanwezig. Met een beetje inspeeltijd begonnen we aan de strijd, maar niet zonder op te merken dat de zaal in Purmerend ons een nieuwe uitdaging bood: de muren stonden zo dicht op het veld dat het begrip 'in' en 'uit' een vrij relatief concept werd. Maar ach, dat mocht de pret niet drukken!

Met een team van acht spelers moesten we deze keer ons eigen schip zien te sturen. Dus stelden we vooraf duidelijke afspraken op: wie aan de kant stond, regelde de time-outs en de wissels. Helaas verloren we de eerste twee sets, maar zoals ik al eerder heb gezegd: wonderen bestaan nog steeds!

In de derde set begonnen we te vlammen als nooit tevoren. Emma startte met een indrukwekkende servicereeks van 14 punten, en Tinke voegde daar nog eens 8 punten aan toe! Van een dipje was geen sprake meer, eerder van een vulkaanuitbarsting van enthousiasme! Met een verpletterende 25-4 overwinning in de derde set waren we vastberaden om ook de andere twee sets te veroveren. En ja hoor, met vergelijkbare monsterzegevieringen, sloten we de vierde set af met 25-14 en de laatste met 6-15.

Naarmate de sets vorderden, begonnen onze tegenstanders steeds meer hun hoofd te laten hangen, terwijl wij alleen maar harder begonnen te zingen. Het was wonderlijk om te zien hoe we zonder coach meer betrokken waren bij het spel, met ogen die gretig op zoek waren naar gaten in de verdediging. Toch heeft het onze voorkeur dat we een coach hebben, dan hadden we waarschijnlijk de eerste 2 sets ook gepakt.

En laten we niet vergeten om enkele heldhaftige acties te benoemen die onze overwinning nog zoeter maakten. Marjan bleek over 'go-go-gadget'-armen te beschikken, terwijl Denise een ware meester was in de kunst van de 'stervende zwaan', een stijl die ze met de gratie van een zeester wist uit te voeren.

Na de wedstrijd was het tijd om te gaan douchen, waarbij de sfeer al snel veranderde in een combinatie van gelach en wazige herinneringen. Het was alsof we in een warme sauna waren beland, vol grappen en verhalen die het best blijven waar ze zijn: tussen ons.

En zo vierden we onze overwinning in de bar, met een schaal vol hapjes die sneller verdwenen dan de bal over het net. De drank vloeide rijkelijk en de rest van de avond? Tja, daar had je bij moeten zijn. Maar één ding is zeker: we hebben goede moed voor de laatste paar wedstrijden.