Dames 3 mag zich inmiddels al drie weken kampioen noemen, maar de competitie is nog niet klaar. Nog twee wedstrijden staan er op het programma en ondanks dat het piept en kraakt bij de dames werd er vol goede moed afgereisd naar Hoofddorp.

Zoals jullie trouwe lezers al gewend zijn van dit team, ging het vertrek niet zonder eerst Whatsapp te laten ontploffen. Dit keer zo erg dat heel de wereld er last van had. En dat was nog niet eens het ergste: de dames hadden namelijk vergeten iemand verantwoordelijk te maken voor het proviand langs de kant, maar daarover later meer.

Belangrijkste berichten op de app waren dat geblesseerde speelsters Natalie en Inge een keertje verstek lieten gaan en dat Carin geen oppas had, maar uiteindelijk toch wel, want zus Monique was nog niet helemaal fit in de rug en dus nam zij de oppastaak op zich, zodat zusje Carin (ook bekend onder de namen fitgirl en makelaar van de sterren) naar de wedstrijd kon. Toen kwam de discussie op vervoer, want auto Vinkeveen was met vijf goed gevuld en auto Mijdrecht met drie ook prima. Bij auto Vinkeveen kwam nu een zesde speelster, maar dat werd opgelost. Carin is namelijk ook bekend als “zevenzitter Carin” en dus ging Mie op rij 3 inclusief alle tassen, flessen en ballen, zaten Sil, Annike en Nens goed vast op rij 2 en Carin en Hettie op rij 1 voor het overzicht op de weg. Even een stop in Mijdrecht om over te stappen van auto, maar wat bleek.. Rij 2 zat zo goed vast dat overstappen even geen optie was.

In Hoofddorp werden Annike, Sil en Nens bevrijd uit de auto en kon er vrij snel aan de wedstrijd begonnen worden. Alhoewel, het handjeklap (luister trouwens even de podcast Over de Top van (oud-)volleybalinternationals over hoe vaak volleyballers eigenlijk handjeklap doen) moest flink vertraagd worden, want de scheids wilde gelijk lopen met het andere veld. Normaliter is onze rij speelsters zo lang dat dat nooit een probleem is; het schijnt echter dat je met zeven nét iets eerder klaar bent. Maar goed, hij liet ons starten en de scheids had gelijk. Best veel dubbelfouten door ballen van de partij naast ons en dat was eigenlijk het enige spannende in deze set. Dat is trouwens niet helemaal waar; het team kwam tot de ontdekking dat Monique er niet was en dus ook geen druiven en snoep. Carin meldde dat ze alleen getekend had voor een ruil voor de wedstrijd en niet voor alle neventaken. Dat was even een flinke domper, maar gelukkig liet Monique ons weten dat de druiven ook thuis op de bank goed smaakten. Of dit van invloed was op ons spel durf ik niet hard te maken, maar feit is wel dat ons spel niet fantastisch was. Ook niet heel slecht… het was zo zo. Wel genoeg voor de winst. (15-25)

De tweede set was andere koek. We keken nu richting muur en dat zou ons moeten helpen, maar dat deed het helemaal niet. Wellicht de slechtste start van een set dit seizoen en met een 7-2 achterstand vluchtte coach Hettie in een time-out. Netter spelen was het devies. Dat lukte niet helemaal, maar gelukkig is daar altijd onze geweldige service. Serietje hier, serietje daar en hopsakee, dan pak je set 2 toch maar. (22-25)

De derde set was de beste set van de wedstrijd. Mie vond wat achtergelaten druivensuiker van Monique in haar tas en dat gaf ons toch een boost. De pass liep deze set goed, de verdeling was dik in orde (vooral die vrijgespeelde bal op buiten) en aan het net werd er lekker afgewisseld tussen hard en iets minder hard slaan. Een beetje netjes serveren en toen was het binnen no-time 10-25. Een klein feestje, want sowieso nog ongeslagen!

De vierde set was weer ietsje wisselvalliger met een iets onrustige pass en die slimme Sandy aan de overkant, die nu ineens weer korte balletjes ging spelen (beetje flauw, want we hadden net de lange ballen onder controle) en dachten we kort te zitten, ging ze ineens slaan. Blijft toch een kanjer hoor… Het werd iets spannender, maar niet meer dan dat. Dames 3 bleef vertrouwen houden in elkaar en in een goede afloop en zo geschiede… De vierde set ging met 21-25 naar Atalante en daarmee was de 0-4 overwinning een feit. Natuurlijk mocht de traditie, de teamfoto inclusief oud-clubgenoot Sandy (vinden jullie haar groen ook niet beter staan?? ;-)), niet ontbreken en konden de dames daarna aan de volgende traditie: borrel en bittergarnituur. 

Het team speelt volgende week vrijdag 12 april de laatste (thuis)wedstrijd van dit seizoen. Op dit moment is de voorsprong op de nummer 2 maar liefst 20 punten (en dat kan nog oplopen), dus volgend seizoen gaan de dames het een klasse hoger proberen. Uiteraard, zoals jullie van hen gewend zijn, zonder training. Benieuwd hoe dat gaat lopen? Wij ook :-).