Als kampioen heb je bepaalde privileges, echter deze gelden niet in het buitenland. In Raalte werden de kampioenstrekjes gelijk teniet gedaan, toen wij ons net geopende biertje eigenlijk niet mee mochten nemen. Snel het bier achterover slaan en met onze begeleider Daphne mee. Tevens werd ons verteld dat we tot het avondeten geen bier meer mochten nuttigen. “Mir en Marlieke, wat voor uitje hebben jullie in hemelsnaam gepland?”

We liepen na een korte verkleedpartij in korte broek het bos in. Daar lag een mooi parcours klaar, die we met twee balken (die niet de grond mochten raken) moesten overbruggen. Best leuk, teambuilding aan het eind van het seizoen. Vrouwen zijn natuurlijk heel praktisch ingesteld en aangezien wij in de meerderheid waren, was het varkentje redelijk snel gewassen. Beetje jammer, dat we Johan bij ons hadden die af en toe alles toch wel heel lang ophield. Carin overwon haar hoogtevrees en van diezelfde vrees was bij Marlieke helemaal niks meer te zien.

Ook hier was weer veel van die vrienden te merken. De dames werden werkelijk lek geprikt door hun vrienden de horzels. Ik hoef natuurlijk niet meer te vertellen dat de dames dan ook erg lekker zijn, dat hebben jullie allemaal zelf al gezien ;-). Typisch hieraan is weer dat Johan eigenlijk niet echt geprikt is ;-).

Na een zeer vermoeiend parcours (ik kan nu al bijna niet meer typen), mochten we eindelijk wat gaan drinken. Nee, helaas nog steeds geen bier. Maar wel een cooola, we waren tenslotte in het oosten des lands.

Nu werd het pas echt spannend. We moesten namelijk een tuigje aan en al die touwen hingen allemaal wel erg hoog. Wat was hier nou weer de bedoeling van? Nadat we allemaal zeer charmant gekleed waren, werd het parcours afgelegd. Boompje klimmen, netje over, tokkelen, over de banden of over een bruggetje en een touw, over een ander touw, via een klimwand naar een ander touw en nog naar een ander touw en dan was je weer op de grond. Dit alles vond plaats heel wat metertjes boven de grond. We kregen uitleg over het zekeren, maar toen was het toch echt tijd om over te gaan tot actie.

Wat leer je elkaar kennen tijdens zo’n dagje…Carin ging door haar hoogtevrees niet mee naar boven, maar overwon zichzelf toch nog door wel helemaal de toren in te gaan. Marlieke, die wederom haar angst aan de kant zette, en het hele parcours aflegde. Nens, die altijd stoer doet, en halverwege afhaakt en zelfs met ladder en al naar beneden wil en moet (laat ik het zelf maar zeggen, MIETJE), Johan, die vier keer op en neer gaat via de banden en dan afhaakt. Inge en Marleen, die als de nieuwe Jane door de bomen gingen. Tenslotte nog Irma en Jo, die heel slim waren en het parcours ook goed aflegde. Oh ja, en natuurlijk nog Mir. Heel stoer eerst twee keer tokkelen en dan ook nog even alle touwen én een boom pakken.

Na dit zeer vermoeiende onderdeel was het eindelijk tijd voor bier. Volgende keer wil ik het echter voor het klimmen, want een beetje moed had ik in ieder geval wel kunnen gebruiken. Het bier smaakte heerlijk en ook de BBQ, met dank aan opperBBQ-er Inge smaakte meer dan goed.

Iedereen kakte helemaal in en zo kwam er bijna een einde aan een zeer geslaagde dag. Bijna, want we moesten in stijl nog wel even langs de Mac. Even snel een ijsje scoren…snel ging dit helaas niet en Mir maakte zelfs nog kennis met de vloer. Het was een beetje glad en Mir ging mooi onderuit.

Natuurlijk werd er ook nog afscheid genomen van Marleen en Johan. Na vandaag weet ik helemaal zeker dat we beiden ontzettend gaan missen. Zij zullen ons niet snel vergeten, want namens het team kreeg Marleen een memoryspel met foto’s van ons aangeboden en Johan kreeg een stok kaarten.

Meiden, het was erg gezellig. Op naar volgend jaar!!!