Naast alle derby’s die er zijn tussen de Rondevenense volleybalclubs (Veenland, Unitas en Atalante) is er nog een wedstrijd die tegenwoordig dit predikaat mag dragen, namelijk die van Atalante tegen SAS Uithoorn. 2 clubs uit 2 gemeenten die slechts gescheiden van elkaar zijn door de Amstel. Juist dit riviertje maakt het toch zo speciaal. Immers hoeveel wegen zijn er nu om vanuit De Ronde Venen in Uithoorn te komen? Inderdaad slechts eentje (en tegenwoordig ook beslist niet de minst besprokene…). Als er dan zo’n wedstrijd wordt gespeeld tussen SAS en Atalante telt er slechts één ding, namelijk de winst. Zo stond afgelopen donderdag de wedstrijd SAS Uithoorn H3 – Atalante H5 op het programma.

Vooraf waren de belangen (naast de onderlinge rivaliteit) duidelijk, SAS had de punten hard nodig om op afstand te blijven van de onderste plaats en voor Atalante de aansluiting bij de subtop. Daar waar SAS H3 qua kwaliteit, kijkend naar de ranking, wellicht iets te kort komt, liggen de zorgen voor Atalante H5 met name op het personele vlak. Met veel pijn en moeite slaagt men er de laatste weken in om 6 spelers op de been te brengen. Dat dit überhaupt nog lukt is met name te danken aan de goede jeugdopleiding van Atalante. Spelers die nog maar net in de A-jeugd spelen, blijken al snel in staat om volwaardig met senioren teams mee te kunnen doen. In de wedstrijd tegen SAS had Atalante H5 bijvoorbeeld de beschikking over jeugspelers uit twee bekende Vinkeveense “volleybalfamilies”,  Tim Ruizendaal en Ingmar Bunschoten.

Nog maar net voordat de wedstrijd goed en wel begonnen was, diende voor Atalante de eerste zorgen zich al aan. Patrick Hok-A-Hin kreeg bij het inspelen heel ongelukkig een bal op zijn hoofd/oog. Zo scherp als Patrick normaal gesproken het spelletje doorziet, zag hij nu even helemaal niks meer, omdat zijn contactlens zoek was geraakt. Voor Atalante betekende het dat het daarom met z’n vijven aan de wedstrijd moest beginnen. In het volleybal is het sowieso al niet makkelijk in steeds wisselende formaties te spelen, laat staan als het dan ook nog met z’n vijven moet…Gelukkig bleek bij een stand van 5-1 Patrick alweer zoveel zicht te hebben dat hij veld kon betreden. Kon…maar mocht niet…nee het mocht wel van SAS (die hier alle begrip voor op kon brengen)…ook de scheidsrechter vond het op zich niet zo’n probleem. Waarom ook? Voor beide ploegen stond het plezier (en dus een lekkere pot) immers bovenaan. De scheidsrechter, die het voor de eerste keer deed, werd vervolgens ingefluisterd door een bemoeial dat dit echt niet kon. Als je dan voor het eerst het lef hebt om te fluiten, wil je het natuurlijk heel goed doen (en is het natuurlijk ook best wel spannend) is het logisch dat je luistert naar iemand die het schijnbaar vaker gedaan heeft. De scheidsrechter die het overigens heel goed deed, viel dan ook niks kwalijk te nemen. Dat er zo’n bemoeial rond moest lopen, die voor beide ploegen het genoegen smaakte om de eerste set te verzieken was en blijft natuurlijk buitengewoon jammer. De setstand 25-8 spreekt dan ook voor zich.

Gekrenkt door al die pech, herpakte Atalante zich in de 2^e set op indrukwekkende wijze. SAS liet zich compleet verrassen en kwam er niet meer aan te pas. Atalante liep snel uit en stond slechts in de slotfase toe dat SAS nog een paar punten kon maken, wat resulteerde in een setstand van 17-25. In de derde set was het merkwaardig genoeg weer omgekeerd. Atalante speelde slordig en onzorgvuldig en begon pas halverwege de set zich te hervinden. Helaas voor de mannen uit Vinkeveen wat aan de late kant: setstand 25-17.

In de vierde set was het vervolgens voor beide teams d’r op of d’r onder. Atalante had nog wel trek in een vijfde set en de mannen van SAS keken stiekem al naar hun clubgenoten die al aan de laatste set bezig waren in de kantine. De wilskracht van Atalante, onder aanvoering van de jeugdige helden, was SAS te machtig. Atalante begon weer eens ijzersterk en liet er geen twijfel over bestaan wie deze set zou winnen: setstand 20-25.

Dus dan toch de vijfde set. Waar het voor SAS al heel bijzonder is om een 5-setter te kunnen spelen, had Atalante hier al veel meer ervaring mee. Opmerkelijk genoeg slaagt dit team, in tegenstelling tot het vorige seizoen, er maar niet in om 5-setters te winnen. Ook ditmaal niet, oorzaken? Wellicht het al lange tijd ontbreken van routinier Hans Bunschoten?

Desondanks resulteerde deze wedstrijd in een gelijk spel, immers na zo’n eerste set verdiende deze wedstrijd geen winnaar. Vriend en vijand waren het er daarom over eens, het bonuspunt ging daarom naar Atalante H5, vandaar de uitslag van 3-3.