Nu maakte het zelfvertrouwen plaats voor euforie. Tja, dan gaat het natuurlijk fout. De pass komt niet aan, de aanval eindigt tegen de muur. Op het dieptepunt in deze set was de stand 21-12 in ons nadeel. Opeens was de overwinningsroes verdwenen en een time-out met een goed gesprek het enige middel om de rug te rechten. We moesten weer terug in de schoenen. En zowaar…. we scoorden het ene punt na het ander en kwamen terug tot 23-23. Het fanatieke publiek (Ria en Renate) stond op de banken en de overige fanatieke aanhang (Anneke en Trudie) kwam van de tribune om de siddering op het veld te kunnen voelen. Toch moesten we de derde set met 23-25 aan de tegenstander laten. Ook de vierde set werd spannend, zoniet zeer spannend. Toch op het allerlaatste moment ging het mis, Kombysport won met 24-26.

Een vijfde set, de meeste van ons team wisten van het bestaan niet eens af. We hebben dit seizoen en ook vorig seizoen geen vijfde set gespeeld. Nu stonden we ervoor, met spieren die pijn begonnen te doen, met polsen die wilden kantelen. Een blik op de klok in de zaal deed ons schrikken, het vermeldde 0.40 uur. Voor een ander van onze leeftijd bedtijd, maar niet voor ons. Wij moesten nog een keer alles geven. Weer de spanning die ons al snel op een 4-1 achterstand bracht. Toch konden we tijdig het juiste spelritme weer hervatten en de set, en hiermee de wedstrijd, winnen met 15-12.